BABS.

“Maar kan je ons niet trouwen dan?!” Zo begon het.

Ik vertelde iemand over m’n odes - ook op bruiloften - en kreeg deze vraag. We kenden elkaar net, zij kenden niemand die graag spreekt en vonden een ambtenaar van de gemeente te onpersoonlijk. Dus ik. En dat was tof, hé.

Meer bruiloften volgden en iedere keer weer ervoer ik hoe bijzonder het is om de meest liefdevolle dag uit het liefdesleven van twee mensen van een prachtige ceremonie te mogen voorzien. Met deze grote eer maak ik jullie ook graag blij.

Oké leuk, dus ik ga jullie trouwen; hoe gaan we dan verder? Dan gaan we kletsen; bespreken we de huishoudelijkheden; stel ik vragen; delen jullie je liefdesverhaal, grappige en emotionele anekdotes; lachen we om de gênante verhalen en ga ik met het gevoel dat ik jullie echt heb leren kennen weer de deur uit. Vervolgens stuur ik jullie vragenlijsten, die jullie onafhankelijk van elkaar invullen, spreek ik met familie en vrienden en bespreken we de details.

Samen bepalen we de tone of voice; hoe grappig, emotioneel of serieus de speech moet worden; wat er echt niet mag ontbreken en of er speciale wensen zijn: een lied, een gedicht, iets anders. Alles kan. Het stuk dat ik dan schrijf, is volledig op maat en voorzien van al jullie wensen.

Ik kijk uit naar deze onvergetelijke dag.